دوباره بالا کشیدن فتیله اوهام

یکی دوماهی بود که فتیله اوهام را پایین کشیده بودم و چیزی ننوشته بودم. حالا شاید دوباره شروع کنم به نوشتن. به نظر میرسه که حس وحال نوشتن داره بر میگرده دوباره. تا ببینیم چه پیش آید، نقدا در اینجا خواهم نوشت

owham.wordpress.com

پی نوشت: آرشیو این وبلاگ هم به اوهام جدید منتقل شد

قایق اوهام

سوار بر قایق اوهام خویشم و بی وقفه پارو می زنم - هر شب و هر روز
تا کی به آستانه افق خواهم رسید - آنجا که دریا تمام میشود و آسمان آغاز می گردد؟

خیال تو توفانی است که از آسمان می وزد و دریای ذهن مرا متلاطم می کند
ترسم که این قایق وهم پیش از هنگام وصل در هم شکند و من غرقه در دریای توفانی ذهن خویشتن گردم

سخن گفتن از زبان دیگران

آمدم که بنویسم دیدم اینقدر مطلب برای نوشتن دارم و اینقدر وقت برای نوشتن کم دارم که بهتر است فعلا به همین لینک دادن ها بسنده کنم. خیلی از حرفهایی که من می خواهم بزنم را بقیه خیلی بهتر از من می گویند. پس شاید بهتر باشد بعضی اوقات از زبان دیگران سخن گفتن

از نکبتی که کشورم غرقه در آن است

ديروز 28 شهريور، 7 رمضان، ساعت 4:30 بعد از ظهر از سر كارم بيرون اومدم، خيلي خسته بودم، از صبح كار سنگين كرده بودم و عليرغم اينكه پريود بودم و روزه نبودم هيچي نخورده بودم، از كنار بزرگراه كه رد مي شدم تا به ايستگاه اتوبوس برسم يه ماشين گشت يه خورده جلوتر از من نگه داشت، باور نمي كردم بخوان به من گير بدن، شايد لازمه كه لباسم رو توضيح بدم، من يك مانتوي مشكي كوتاه و گشاد با يك شلوار مشكي بلند و گشاد پوشيده بودم و يه شال بزرگ سورمه اي سرم بود و نه تنها يك ذره آرايش نداشتم و حتي كرو پودر هم نزده بودم، بلكه رنگ پريده و خسته هم بودم. كفش بسته و جوراب هم پوشيده بودم.

آرامش با دیازپام ده

زمستان است

عشق را ای کاش زبان سخن بود