اوهام ماضی - 1

کودکی، باغ عالمی، دامغان، بقایای باروی چند هزار ساله پشت خانه، آسیاب آبی نزدیک خانه، رودخانه ای که وقتی بزرگ شدم فهمیدم جوی بزرگی بیشتر نیست، مهران، آرش و بقیۀ بچه های محله، لشکر ماشین های اسباب بازی که دور فرش توی هال قطارشون می کردم، پدر که ساعت دو و نیم از سر کار می آمد و من هر روز همین ساعت دم در منتظرش بودم، درخت هلو، دو تا درخت شلیل که تازه کاشته بودیم، بوته های توت فرنگی، زیر زمین مرموز و اسرار آمیز خانه برای من کودک، مامان و تقلای هر روز من برای ناخنک زدن به غذا قبل از اینکه آماده بشه، خواهرم که همیشه مراقبم بود، حتی وقتی مورد غضب واقع می شدم، خاله زن مشهدی عباس* که هر وقت شیطنت می کردم به جای اینکه منو دعوا کنه سرشو می زد به دیوار و من کودک را غرق در احساس ندامت می کرد**، کمد بزرگی که بابا برای اتاق کوچیکه سفارش داده بود و من با تمام حواس مراحل سر هم کردنش رو توی اتاق به تماشا نشستم، جای خیلی خوبی بود برای قایم شدن در هنگام فرار، ...

خاطرات کودکی من دو دسته اند، خاطراتی که عین آینه شفافند و بعضی خاطراتی که عین کوزه شکسته باید تکه هاش رو سر هم کنم و همیشه یک تکۀ مفقودی دارند، کم کمک یه چیزایی مینویسم که برای خودم تداعی کنندۀ اون سال های طلاییه و برای خوانندة احتمالی حسی ایجاد می کنه که برای من ناشناخته است، بازخورد گرفتن از حس خوانندۀ احتمالی، برای من جذاب خواهد بود

* خدا بیامرزدش، صداش می کردیم خاله و هنوز هم نمیدانم که اسم واقعیش چی بود، انگار که اگر با مشد عباس ازدواج نمیکرد، هیچ کس تو این دنیا نمیدونست چی صداش کنه
** انگار میدونست که عذاب وجدانی که با اینکارش به من میده از هر تنبیهی بهتر عمل میکنه