دلم تنگ دیاره

امروز از اون روزهای ابریه، البته هوای شهر ابری نیست اما هوای دل من چرا. طبق معمول در این موارد خودم رو روانکاوی می کنم و اگه بتونم ریشهء ناراحتی رو پیدا کنم خوب شاید بشه ریشه کنش کرد، اما امروز حس و حال این کار رو هم ندارم. یعنی با اینکه حدودا میدونم چرا ناراحتم ولی نمیخوام با خودم کلنجار برم. حالا یه خورده اینجا بلند بلند فکر میکنم ببینم چی میشه: چند وقت پیش داشتم فکر میکردم که چرا آدم دوست داره خوشحال باشه؟ مگه ناراحتی چه اشکالی داره؟ اگه این دو تا دو روی یک سکه هستند، .... نه حوصله تایپ کردن ندارم، باشه برای یک وقت دیگه، فکر کنم که خواننده احتمالی اینجا هم حس و حال این چرندیات رو نداشته باشه. خوب نقدا این آهنگ مهستی رو گوش کنید. عکس هایی هم که هوا رو ابری کردن گذاشتم توی فلیکر