تنبلی ذهنی

اول از همه باید از این چند نفر خوانندۀ وفادار که حتی این چند روز که من چیزی ننوشتم یا اگر نوشتم هم، چیزهای بی ربط نوشتم، زحمت کشیدند و به اینجا سر زدند، بابت صرف وقت تشکر کنم. این دو سه روز یک کمی گرفتار بودم و نشد که چیزی بنویسم. اول آمدم یک پست بنویسم به نام "نگاه پوچ انگارانه به اوهام" و زیرآب این وبلاگ را هم (مثل قبلی) بزنم و بعد هم آرشیو این یک ماه و نیم را پاک کنم، اما دیدم که ریشۀ این وسوسه در تنبلی ذهنی نهفته است. تنبلی ذهنی که با این جمله نمود پیدا می کند: "نوشتن این چرندیات که به درد هیچ بنی بشری هم نمی خورد، وسط این همه کار و گرفتاری و مشغولیت ذهنی، با این مصیبت تایپ فارسی و بدتر از همه با این محدودیت هایی که برای نوشتن قایلم*، کاری جز وقت تلف کردن نیست!". با همین یک جمله، ذهن تنبل من حکم به تعطیلی این وبلاگ میدهد.

اما به هر حال، قدری که با خودم کلنجار میروم، میبینم که هنوز دلایلی که برای نوشتن اوهام داشتم به قوت خودش باقیه و به علاوه اینجا چند نفر خوانندۀ ثابت هم پیدا کرده که گر چه تعدادشون خیلی کمه (شاید پنج-شش نفر) و انگیزشون از خوندن اوهام هم برای من روشن نیست، ولی خوب خودش موجب میشه که یک جورهایی ماجرا رو جدی تر بگیرم. خلاصه اینکه نوشتن اوهام ادامه خواهد داشت.

* اینکه آدم از دو تا دغدغۀ روزانه اش (در مورد من: کارم و اوضاع سیاسی ایران) کمتر بنویسه یا ننویسه