اوهام ماضی - 2

تابستان سال شصت و هفت بود گمانم، قطعنامۀ پانصد ونود و هشت را پذیرفتند، با چند سال تاخیر و میلیاردها دلار خسارت و ده ها هزار کشته، ملتی افسرده و خسته که دیگر نای جنگیدن نداشتند و حتی من نه ساله هم به خاطر دارم که تب و اشتیاق جبهه رفتن فروکش کرده بود و به اجبار بخشنامه و با تهدید و تطمیع، سرباز جمع می کردند. آن سال آخری چهار، پنج تا معلم عوض کردیم گمانم! معلم اصلی ما آقای ... را بردند جبهه و ما ماندیم و معلم های جانشین. آخرین سالی بود که دامغان زندگی می کردیم و بنا به ضرورت کاری پدر باید کوچ می کردیم، چند تا گزینه پیش رو بود: اراک، چالوس و ... . گمانم به خاطر نزدیکی به دامغان، چالوس را انتخاب کردند ...

پی نوشت: این اوهام ماضی نه نظم منطقی دارد، نه نظم زمانی و نه چندان پیوستگی مفهومی! "وهم" است دیگر، آن هم وهمی که از کانال زمان و حافظۀ من گذشته است. در ضمن هیچ نظر سیاسی هم در این نوشته نبود (که اگر بود در مورد آن تابستان گفتنی بسیار است)، فقط آنچه در خاطرم بود نوشتم