اوهام ماضی - 6

مادر بزرگ دنیای خاطره و حکایت و شعر بود، حافظه عجیبی داشت. حتی این سالهای آخری که بعد از آن سکته مغزی زمین گیر شده بود، هر وقت که می رفتی پیشش شعر یا حکایت جدیدی برای گفتن داشت. خدا روحش را قرین رحمت گرداند. یک بار تعریف می کرد: سال ها پس از آنکه پدر بزرگ گله شترها را فروخته بود به شخصی در جندق یا یزد، کاروانی شامل چند تا از همان شترها برای پدر بزرگ متاعی آورده بودند، می گفت وقتی شترها وارد باربند* خانه شدند، اشک را به چشمانشان دیدم. قسم میخورد که اشک می ریختند از اینکه بعد از سال ها وارد محلی شدند که آنجا به دنیا آمده بودند.
هنوز هم هر وقت یاد این حکایت مادربزرگ می افتم فکر میکنم که چطور ممکن است انسانی بعد از سال ها به زادگاه خود برگردد و هیچ احساسی از ورود به خاک میهن نداشته باشد.

* اصطبل