داستان تهوع

با پوزش از خوانندۀ احتمالی، از آنجا که این داستان تهوع، از قضا داستانی تهوع آور هم هست، خواندن آنرا به هیچ وجه توصیه نمی کنم!

سردرد امانت را بریده، می خواهی از روند جاری زندگی جدا نشوی و به روی خودت نیاوری اما نمی شود، هر چند دقیقه یک بار لرزشی خفیف تمام وجودت را فرا می گیرد، می روی روی تخت دراز می کشی، بدنت را زیر لحاف می پوشانی، فکرت بهت زده است، سرت را می بری زیر لحاف و سعی می کنی بخوابی، درد توی شقیقه ات می پیچد، گریزی اما نیست، در بهت زدگی ات غوطه ور می شوی، ارتباطت با محیط اطراف به حداقل رسیده، یک آن احساس می کنی که می خواهی هر آنچه در درون داری بالا بیاوری، تمام انرژی درونی ات را جمع می کنی تا از جایت تکان بخوری و خودت را به دستشویی برسانی، آن هنگام که بر لختی تن غالب میشوی و از جایت بلند می شوی اما دیگر دیر شده است، دل و روده ات را در نزدیکی دهان احساس میکنی، شروع میکنی به دویدن اما در میان راه ... به خودت که میایی دل و روده ات را می بینی که وسط اتاق پخش شده، احساس سبکی می کنی، می پرسی اگر آدم بدون این آت و آشغالها اینقدر سبکتر می شود، چرا هر روز آنها را در شکمش با خود حمل میکند؟